یه سوال خیلی پرتکرار از طرف شما و هم تجربه های بالینی که داشتم این بوده که چرا ناکامی تو رابطه، باعث عشق ابدی می شه؟
یک دلیل عمده شاید اینه که وقتی کسی رو دوست داری و بهش نمی رسی دیگر تصویری از بدی او نداری
در فانتزی ها و رویاهات او رو بهترین موجود عالم می توانی ببینی؛ نه یک موجود واقعی.. نه اون چیزی که هست ، چون کارگردان تصورات خود هستی و آن چیزی که تو می خواهی رو به نمایش می گذاری و این فانتزی ها از او بتی می سازد؛ بتی پر شور و حرارت
و این آغاز ماجراست.. برای رفع این حس بدنبال خودشناسی باش که آیا نیاز به ایده آل سازی او داری؟ شاید عادت داری در ناخوداگاهت خود را حقیر بشماری و دیگری را بزرگ؛ تا خود را سرزنش کنی؟ شاید عادت به یک رابطه یک طرفه و سرویس دهی داری؟
با خودشناسی و کشف داستان روانت می توانی ناکامی رو به یک فرصت تبدیل کنی و رشد کنی…
